پرش لینک ها

سبک های رهبری و اثرات آن در کارمندان

تعاریفی که از رهبری سازمان ارائه می شود غالبا مبتنی بر میزان تاثیر و نفوذ بر عملکرد افراد سازمان با رویکرد ایجاد حداکثر بهره وری است. یکی از وظایف مهم و اساسی که برعهده مدیریت نهاده شده، رهبری سازمان است. در واقع شالوده عملکرد یک رهبر سازمان در میزان تاثیرگذاری و نفوذ وی در اعضای سازمان و افراد جامعه است که قوای محرکه پیشرفت و نیل به اهداف تعیین شده را می سازد و این مهم در رأس وظایف رسمی و سازمانی یک مدیر قرار می گیرد.

طبق نظریه های دانشمندان علم مدیریت، سبک های مدیریت شامل چهار نوع است:

۱) رهبری آمرانه یا دستوری: رفتار رهبرسازمانی آمرانه است و مشارکت وجود ندارد و رهبر همه امور را تعیین می کند.

۲) رهبری حمایتی: رفتار رهبرسازمانی دوستانه است، برای پیروان حرمت قائل است و در حمایت آنها می کوشد.

۳) رهبری مشارکتی: تصمیمات با مشارکت کارکنان همراه است.

۴) رهبری توفیق گرا: رهبر هدف های سازمان را برای زیر دستان مشخص می کند و به آنان اعتماد می دهد تا به هدف های مذکور نائل شوند که در این میان سبک های مشارکتی و توفیق گرا مورد توجه کارکنان است.

از خصوصیات بارز رهبر سازمانی می توان به صفات یا ویژگی های ذاتی، ابتکار و توانایی عمل، اقدام به طور مستقل، اعتماد به نفس، وجود انگیزه، صداقت و امانت، هوش، دانش مرتبط شغلی، بینش، قدرت بیان، عقیده راسخ و قوی، رفتار نامعمول، عامل تغییر اساسی، حساسیت محیطی، بلند پروازی، ابتکار، پرانرژی، فعالیت بی وقفه و خستگی ناپذیر و علاقه به قبول مسوولیت اشاره کرد.

article_image_one_326.jpg

توانمندسازی کارکنان نیز یکی از ابزارهای مهم در افزایش بهره وری کارکنان است که مدیر سازمان باید به طور حتم در پیاده کردن آن در سازمان بکوشد. زمانی که کارها تکراری و خسته کننده است، می توان جوی دوستانه و غیررسمی و متنوع را ایجاد کرد تا موجب شادابی و انگیزه بیشتر آنها در محیط کار شود. در زمانی که کارها بسیار مبهم، سخت و طاقت فرسا و بحرانی است، ابتدا وظایف مشخص سپس پاداش برای آنها در نظر گرفته شود. و زمانی که افراد دانشی که دارای روحیه مستقل هستند و می خواهند کنترل های درونی به فعالیت هایشان داشته باشند رهبری مشارکتی کارساز واقع می شود. سبک مدیریتی مشارکتی، سنگ بنا و پیش نیاز توانمندسازی کارکنان است. بنابراین مدیران باید برای اجرای این سبک مدیریتی بسترسازی مناسب انجام دهند.

یک اشتباه کلی که مدیران در مرحله استقرار مدیریت مشارکتی مرتکب می شوند، آن است که فرض می کنند تنها کاری که باید انجام دهند آن است که کارکنان را دعوت به مشارکت کنند. باید در نظر داشت افرادی که در یک ساختار سلسله مراتبی سنتی کار کرده اند، به وضع موجود عادت کرده اند و در مقابل تغییرات مقاومت خواهند کرد. حتی ممکن است بعضی از کارکنان نخواهند مسوولیت بیشتری را بپذیرند. آنها ترجیح می دهند از مدیر دستور بگیرند و شاید واقع بینانه نباشد که انتظار داشته باشیم همه کارکنان در تصمیم گیری اداری شرکت کنند. برای تامین مشارکت آن دسته از کارکنان که مشتاق مشارکت هستند باید زمینه و بستر مناسب را فراهم ساخت و مدیران برای این منظور باید اقداماتی را انجام دهند و نقش های زیر را اجرا کنند: شرح دادن اهداف و ارزش ها و اولویت های سازمان، دسترسی آسان به داده ها از طریق آموزش کارکنان، فرهنگ مشارکت، تصویری روشن از ساختار سازمان و آموزش تکنیک های حل مساله.

همچنین دیگر اقداماتی که موجب توانمندی می شود به صورت زیر هستند:
اعتبار بخشیدن به کارکنان، احترام به کارکنان به عنوان یک انسان، انعطاف داشتن برای ارضای نیازهای کارکنان، تشویق به یادگیری، بهسازی و کسب مهارت های جدید آموزش، داشتن اطلاعات کافی، دانستن اینکه چرا کارها باید انجام شوند، آگاهی از امور درونی سازمان و مشارکت سازمانی.

برای توانمند شدن کارکنان یک سازمان، سبک انتخابی مدیر لازم است؛ اما کافی نیست، یکسری راهبردهای مدیریتی نیز ضروری به نظر می رسد از جمله ساختار سازمان، سیستم پاداش، آموزش کارکنان، شفاف بودن نقش، دانش مدیریت، فناوری اطلاعات و دسترسی به منابع که باید در سازمان وجود داشته باشد و مدیر با تدبیر خود، البته همراه با سایر عوامل دیگر، از آن برای توانمندی کارکنان استفاده کند.

ارسال دیدگاه

این وب سایت از کوکی ها برای بهبود تجربه وب شما استفاده می کند.
خانه
فروشگاه
مقالات
جست و جو
Explore
Drag